بیش از چهل سال است که مخالفان حکومت اسلامی از اصلاح طلب تا برانداز؛از سلطنت طلب تا مجاهد و کمونیست اقدام به انواع مختلف مبارزات مدنی و خشونت آمیز و انفجارو کار تبلیغی وحتی گام بر داشتن در کوره راه های تحریک اقوام کرده اند ؛در مواردی حتی آنقدر به این رژیم کینه داشته اند که دست بدامن خارجی چه برای حمله نظامی و چه برای تحریم اقتصادی شده اند اما دریغ از موفقیتی چشم گیر در واداشتن حکومت به عقب نشینی از مواضع داخلی و خارجی خیانت آمیز ؛ سرکوب گرانه ؛ ظالمانه وماجراجویانه ای که اکنون دیگر به مراحلی رسیده که نه از جانب کشورهای دیگر و نه از سوی مردم ما از هر قشر و طبقه و البته به درجات مختلف غیر قابل تحمل است .
نه اینکه ایرانیان مخالف این نظام اهل فداکاری و از جان گذشتگی نباشند ؛ بسیاری از ما خود صحنه هایی از در گیریهای مسلحانه اعضای مجاهدین خلق و دیگر گروههای مسلح را با پاسداران به یاد داریم و یا صحنه های ثبت شده ای را دیده ایم که اعضای گروههای مسلح در درگیری خیابانی با پاسداران ُ آنگاه که دیگر امیدی به کشتن دشمن نداشته اند ُ نارنجک را نزدیک قلب خود نهاده و منفجر کرده اند . در سطوح وسیع توده ای نیز خانواده های کشته شدگان اعتراضات و اعدام شدگان با رشادت تمام از اهداف فرزندان کشته شده خودحمایت کرده اند و بدون خم کردن پشت و اظهار عجز در مقابل دشمن ؛ با سیلی صورت خود را سرخ نگهداشته و نگذاشته اند که دشمن از غم درون و جگر سوز آنان با خبر شود . حتی اصلاح طلبان نیز که به هر حال بخشی از حکومت هستند و جان ونفس و جایگاه اقتصادی و اجتماعی و سیاسی اشان به ابقای این نظام وابسته است ؛ نیز در مبارزات مدنی خود ُ بهای بسار پرداخته اند .
می خواهم بگویم دشمنان و مخالفین و ناقدان و ناصحان این نظام ار انگیزه و جسارت وشجاعت و حتی در بدترین حالت وقاحت لازم ( در موارد همکاری با خارجی )در مبارزه با نظام ولایی بر خوردار بوده اند ُ اما چه شده که تا کنون این همه مبارزات به عقب نشینی رژیم منجر نشده است ؟
یکی از دلایل این عدم موفقیت فقدان انگیزه وخواست قوی و درمقیاس توده ای برای سرنگونی نظام بوده است ! خب هر مشکلی راه حلی دارد ُ چرا اپوزیسیون علیرغم فداکاری ها؛دادن اعدامی و کشته و زندانی نتوانسته برای همراه کردن مردم با خود و اینکه اکثریتی از مردم را به سوی سیاست سرنگونی متمایل کند موفق باشد ؟
ممکنست با این ادعا مخالف باشید که اکثریت مردم خواهان سرنگونی رژیم نیستند و نارضایتی ها و اعتراض ها و لعن و طعن حکومت از سوی مردم را شاهد ادعای خود بیاورید؛ اما وقتی از خواست مردم برای سرنگونی حکومت در ایران امور حرف میزنیم ؛ جمعیتی حتی 15-10 در صدی را در نظر داریم که برای رسیدن به خواسته خود حاضر به کشتن و کشته شدن باشند ُ حاضر به ماندن در خیابان و اعتصاب و نرفتن بر سر کار و در حالتی که از سوی ثروتمندان مخالف نیز حمایت مالی شوند را در نظر داریم ُ خود قضاوت کنید در طول 40 سال بعد از استقرار نظام جهل و جنایت اسلامی ُ هیچگاه چنین جمعیت بر اندازی در میان مردم ایران وجود داشته است ؟ جواب روشن است البته وجود نداشته ُ و اتفاقا اتخاذ سیاست های افراطی از برخوردهای مسلحانه ؛ انفجارمراکز تجمع رهبران نظام و کشتن و ترور آنها ُ حتی روی آوردن به همکاری با خارجی ؛معلول همان ادعای ما یعنی عدم همراهی مردم با مخالفان نظام بوده است . در جریان مبارزات قبل از انقلاب ؛ دقیقا در دوره های زمانی که مردم از حکومت شاه راضی و یا حتی ناراضی اما حاضر با مبارزه با نظام نبودند ُ دقیقا و در همان دوران ؛ مبارازات مسلحانه و حمله به مستشاران آمریکایی و.. رواج داشت و درست در سالهای 1357-1356 که با اعتراضات و اعتصابات و تظاهرات روبرو بودیم نیاز به فعالیتهای چریکی وکارهای فردی قهرمانانه کم وکمتر شد .
اما موضوع دیگر ومهمتر از واقعیتی که بر شمردیم و آن اینکه اکثریتی از مردم ؛اهل کار ؛ُ خواهان سرنگونی این نظام نبوده اند و تا امروز روز هم همین است ُ؛ اینکه مخالفان قسم خورده نظام هیچگاه نخواسته اند این واقعیت را بپذیرند و سعی درتحلیل آن داشته باشند ! بر عکس هر گروهی بدون اینکه بدنبال پیدا کردن دلیل عدم تمایل اقشار ناراضی برای سرنگونی رژیم باشند ؛ دلیل عدم همراهی مردم با خود را سرکوب رژیم و نا آگاهی وتوهم مردم و … شمرده و هر کدام در روش خود اصرار تا حد نابود کردن خود داشته اند ُ اگر اهل مبارزه مسلحانه بوده اند ؛ آن فعالیتها را تشدید ُ اگر بدنبال گرفتن کمک از خارجی و تحریک آنها برای تحریم و یا حتی حمله نظامی به ایران بوده اند در این خواست خود مصرتر و خلاصه حاضر به پذیرش واقعیت عدم تمایل جمعبت تعیین کننده ای از مردم برای سرنگون کردن رژیم نبوده اند و این شد که مردم براه خود رفته و اپوزیسیون هم به راه خود رفت و هرینه های فراوان داده و یک دهم آن هزینه ُ بهره بیار نیاورده است .
بنظر میرسد که اپوزیسیون باید به واقعیت عدم تمایل مردم به سرنگونی رژیم صحه گذاشته و در شرایط فعلی ضمن عقب نشینی نکردن از خواست سرنگونی رژیم ُ بدنبال راه حلهایی برای اقناع سیاسی ترینُ با انگیزه ترین ؛ شجاعترین ونترس ترین اقشار و طبقات برای براه اندازی مبارزات سرنگونی طلبانه باشد . بعنوان مثل افشار متوسط و مرفه ُدارای انگیزه های قوی ضد رژیمی هستند اما اهل مبارزات فداکارانه و اعتصاب و تظاهرات نیستند ُ کافیست تا حکومت چند ده هزار سکه و اتومبیل را پیشفروش کند تا این بخش از جمعیت ؛ در صف های چند کیلومتری ُ النگو و گوشوارهای خود را بفروشند تحویل « آقا » بدهند تا ایشان » آن پولها را برایشان در سوریه و لبنان ُ خرج « اقا سید نصرالله » کند .
آیا چشم اندازی برای پیروزی متصور است ؟
در این دوروز« دهم و یازدهم مرداد» – یکم و دوم ماه اوت 20 درپالایشگاهها و پتروشیمی های آبادان ؛ قشم ف کارگران قراردادی شرکتهای اکسیر و سکا؛ لامرد ؛ پارسیان ؛ فاز 22 و24 و 14 پارس جنوبی ؛ کارگران سد مخزنی کهیر کنارک ؛ کارگران پترو پالایش بوشهر ؛ چهل و هشتمین رو زاعتصاب و تظاهرات کارگران و کارکنان نیشکر هفت تپه ؛ کارگران به سر کار نرفته اند . مزیت اعتصاب به تظاهرات خیابانی در اینستکه ُ در تظاهرات خیابانی ؛عوامل حکومت با به خشونت کشاندن آن زمینه و مقبولیت عمومی سرکوب وحشیانه آن حرکت را پیدا می کنند و بخاظر سرکوب و ضرب و جرح تظاهر کنند گان آن حرکت ادامه نیافته و باعث گسترده شدن جو یاس و نا امیدی می شود ُ در حالتیکه در اعتصابات زمینه به خشونت کشیده شدن و سرکوب آن کمتر بوده و با توجه به هزینه کم امکان ؛ادامه یافتن آن بیشتر است . از سوی دیگر وقتی اغلب کارگران قراردادی که بخش اساسی شرکت کنندگان در این اعتصابات هستند ُ در هر حال حقوق دریافت نمی کنند ُ با شرکت در اعتصابات نیر چیزی از دست نخواهند دادُ البته از یاد نبریم که شرکت کنند گان در اعتصابات این دو روز بیشتر کارگران قرار دای هستند ُ اما اگر این عزیران مقاومت کرده و اعتصاب خود را ادامه دهند آنگاه سایر کارگران نیز جرات یافته و با اعتصاب آنها همراه خواهند شد . اعتصابات کارگری و کارمندی کم هزینه و موثرترین شکل مبارزه با رژیم ظالم و خونریز اسلامی حاکم بر ایران است وتوان شکستن کمر نظام ولایی خامنه ای و سپاه را خواهد داشت و اثبات خواهد کرد که آنگاه که توده های مردم بخواهند ُ هیچ نظامی ُ هیچ ساختار و حکومتی قادر به مقاومت ومقابله با آنان نیست ُ اما اگر مردم هر چند هم که نخواهند اما تا دست به حرکات اعتراضی موثر ماننداعتصابات گستردهنزنند ُهیچ اپوزیسیون و رهبر و حزبی قادر به مبارزه موثر با «ج.ا.» نخواهد بود و بالاترین فداکاری ها و حتی همکاری با قوی ترین کشورهای بیگانه ُ به این نظام آسیب جدی نخواهد زد .
کاوه فرزند ملت 
Leave a Reply